Pedagogika Marii Montessori

Daje dziecku szansę wszechstronnego rozwoju: fizycznego i duchowego oraz kulturowego i społecznego; wspiera jego spontaniczną i twórczą aktywność.

Zadania pedagogiki Montessori:

• Uczenie przez działanie. Dzieci zdobywają wiedzę i praktyczne umiejętności poprzez własną aktywność.
• Samodzielność. Dzieci swobodnie wybierają rodzaj, miejsce, czas i formę pracy (indywidualną lub z partnerem) przy zachowaniu reguł społecznych. Rozwijają indywidualne uzdolnienia i uczą się realnej oceny swoich umiejętności.
• Koncentracja. Dzieci ćwiczą dokładność i wytrwałość przy wykonywaniu konkretnych zadań.
• Lekcje ciszy. Dzieci uczą się współpracować podczas cichych zajęć indywidualnych i grupowych.
• Porządek. Dzieci zdobywają umiejętność przestrzegania zasad porządku w otoczeniu i swoim działaniu.
• Społeczne reguły. Dzieci zróżnicowane wiekowo (trzy roczniki) są łączone w grupy, co sprzyja wymianie wzajemnych zdolności i umiejętności. Dzieci uczą się przestrzegać reguł: „nie rzucaj, nie niszcz, nie przeszkadzaj”.
• Obserwacja. Jest kluczem dorosłych do poznania świata dziecka. Nauczyciel z szacunkiem i uwagą obserwuje postępy i trudności dziecka, jest jego przewodnikiem.
• Indywidualny tok rozwoju każdego dziecka. Dziecko jest serdecznie przyjęte, znajduje uwagę i indywidualną opiekę nauczyciela. Pracuje według własnego tempa i możliwości, podejmując zadania, do których jest już gotowe.

Metoda Helen Doron

Early English to wyjątkowa, łatwa i naturalna metoda nauki języka angielskiego – bez względu na język ojczysty dziecka. Metoda oparta jest na naturalnym sposobie przyswajania własnego języka ojczystego. Dzieci wielokrotnie słyszą te same dźwięki w swoim otoczeniu, poznając ich znaczenie z kontekstu. W ten sposób najpierw rozumieją język, a następnie – zachęcane przez wychowawczynię – mówią.

Metoda ruchu rozwijającego W. Sherborne

Podstawowymi założeniami metody Weroniki Sherborne jest rozwijanie poprzez ruch:

• Świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
• Świadomości przestrzeni i działania w niej,
• Dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązania z nimi bliskiego kontaktu.

Metoda dobrego startu M. Bogdanowicz

Udział w ćwiczeniach tą metodą ma na celu stworzenie dziecku okazji do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia własnej siły, sprawności i – w związku z tym – możliwości ruchowych. Dzięki temu dziecko zaczyna mieć zaufanie do siebie i zyskuje poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń dziecko poznaje przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna, czuje się bezpieczniej, staje się aktywne i przejawia większą inicjatywę.

Metoda pedagogiki zabawy I. Flemming

To system ćwiczeń oddziałujących przede wszystkim na procesy instrumentalne: percepcyjne i motoryczne. Zasadniczą rolę odgrywają tu trzy elementy: wzrokowy (wzory graficzne), słuchowy (piosenka) i motoryczny (wykonywanie ruchów zorganizowanych w czasie i przestrzeni, odtwarzanie wzorów graficznych, zharmonizowanych z rytmem piosenki). Celem metody jest jednoczesne usprawnienie czynności analizatorów: wzrokowego, słuchowego i kinestetyczno-ruchowego, kształcenie lateralizacji, orientacji w schemacie ciała i przestrzeni.

Program Dziecięca matematyka prof. Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej

Charakterystyczne dla dziecięcej matematyki jest, że to, co nazywa się edukacją matematyczną przedszkolaków musi być wtopione w działania wspomagające rozwój umysłowy wszystkich dzieci. Dzieci rozwijające się wolniej mają wówczas szansę dogonić swoich rówieśników, dzieci o nieharmonijnym rozwoju mogą osiągnąć harmonię, by lepiej radzić sobie w szkole i życiu codziennym, dzieci z tzw. normą rozwojową mogą ujawnić swoje zdolności i rozwinie je, zaś dzieci zdolne mogą wspaniale rozwinie swój umysł i osiągnąć nieprzeciętne sukcesy.

Istotą wspomagania rozwoju umysłowego dzieci stanowi mądrze zorganizowany proces uczenia się, efektem zaś uczenia się jest każda stosunkowo trwała zmiana w zachowaniu, myślach i uczuciach dziecka, będąca rezultatem ich przyszłego doświadczenia.

Kinezjologia edukacyjna P. Dennisona

To nieinwazyjna metoda poprawiania sprawności umysłowej istniejąca już od 30 lat. Ćwiczenia opracował dr Paul Dennison na podstawie doświadczeń, które zdobył w walce z własną dysleksją i wadą wzroku. Są to proste ruchy, które przynoszą korzyść każdemu uczącemu się. Gimnastyka mózgu z naprzemiennymi, precyzyjnymi ruchami aktywuje zrównoważone mięśnie z obu stron ciała. Jest ona bezpieczna i może być wykorzystywana na początku lub na końcu zajęć albo jako oddzielne ćwiczenie w czasie swobodnych zabaw.

Metody K. Orffa i R. Labana

To zabawy polegające na rozwijaniu i wrażliwości słuchowej oraz koordynacji słuchowo-wzrokowo-ruchowej.

Drama

Drama jest metodą, która umożliwia dzieciom poznawanie świata poprzez działanie. Pozwala na uwzględnienie możliwości psychoruchowych dzieci w wieku przedszkolnym, szczególnie dużą potrzebą ruchu. Drama nie jest aktorstwem, odbywa się bez scenariusza. Udział w dramie jest możliwy dla wszystkich, jedynym warunkiem jest emocjonalne wczucie się w rolę. Wszystko dzieje się jeden raz i jest wynikiem sytuacji improwizowanej. W dramie nie chodzi o uzyskanie efektów artystycznych. Niekiedy mało efektownie odegrana rola jest silnie przeżywana i przynosi głębokie efekty wychowawcze. Drama jest sposobem poznawania świata. Jest metodą pedagogiczną, w której wchodzenie w określone role, pozwala kreować rzeczywistość. W dramie dziecko musi wczuć się w postać, działać a nie grać.